Nr 117, Creag Mhor; nr 118, Beinn Heasgarnich (na mapach OS Sheasgarnich)
Wymowa: kreg wor; ben esgarnih
Znaczenie nazwy: big crag; peaceful hill (za MunroMagic)
Wysokość: 1047m n.p.m.; 1078m n.p.m.
Pozycja na liście munrosów: 84.; 62.
Data wejścia: 13.07.13
Kolejną wycieczkę również zrobiliśmy raczej blisko domu. Co prawda bliższe rejony staramy sobie raczej oszczędzać na czas, gdy dzień jest krótki, ale prognozy mówiły że w rejonie Killin ma być najlepsza pogoda.
W Killin skręcamy do Glen Lochay: w tej dolinie byliśmy jak dotąd tylko raz, wchodząc na Meall Ghaordaidh >>LINK<<. Parkujemy nieopodal farmy Kenknock i uwaga: na początku trasy warto odbić asfaltówką w prawo, do drogi biegnącej 200m nad dnem doliny. Raz że zaoszczędzi nam to trochę podchodzenia później, dwa – będzie bardziej widokowo.
Glen Lochay nie jest jakaś spektakularna, acz w słońcu prezentowała się znacznie urokliwiej niż podczas poprzedniej bezśnieżno-zimowej wycieczki. Oprócz Meall Ghaordaidh i gór na które wbijaliśmy tym razem, po przeciwnej stronie doliny znajdują się jeszcze trzy munrosy, dostępne również z Glen Dochart (w tym Ben Challum, na którego właśnie stamtąd wchodziliśmy >>LINK<<). Poniżej Sgiath Chuil:
Odcinek drogą pomimo że dość długi jest relaksacyjny, w ogóle nie ma tu podejść. Z okolicznych szczytów najwięcej charakteru wykazuje daleki Meall nan Tarmachan:
Do góry zaczynamy się wbijać na wysokości łącznika pomiędzy ścieżkami dolną i górną. Podejście trawiasto – skalistym zboczem na ramię góry (my mówimy ramię, a w gaelic taka formacja to nos – sron), Sron nan Eun, jest najbardziej stromym odcinkiem całej trasy.
W tle Ben Challum:
Po osiągnięciu nosa teren się kładzie, i do szczytu wygląda to tak (przy czym to jeszcze spory kawałek, i nawet nie dlatego że zdjęcie przekłamuje, na żywo również sprawiało wrażenie że będzie znacznie bliżej):
Wreszcie zaczynają się widoki na drugą stronę wału, na Glen Lyon. Widać Loch Lyon a ta wysoka górka po lewej to ładny munros Stuchd an Lochain >>LINK<<:
Creag Mhor – obowiązkowa fota szczytowa!
Zgodziliśmy się z Mariuszem że lato nie jest najfotogeniczniejszym sezonem w szkockich górach. Raz, że kiedy temperatura się podnosi to cała ta wilgoć z notorycznych tu deszczy zaczyna parować i przy teoretycznie pięknej pogodzie zamiast przejrzystego powietrza i super widoczności mamy przyszarzałe niebo i mgiełkę. Dwa, bez choćby drobnych śnieżnych akcentów, ten ocean zieleni zlewa się ze sobą i całość traci charakter. Zdecydowanie wolę zimę, wczesną jesień oraz wiosnę.
Poniżej Beinn Dorain z nowej perspektywy:
O, tu dokładnie widać co miałam na myśli. W naturze przynajmniej jest przestrzeń, wielkość i trzeci wymiar. Na zdjęciu mamy po prostu zieloną plamę na szarawym tle.
Jednakowoż wybrałam je ponieważ widać na nim w całości drugiego munro, Beinn Hearsganich. Szczyt jest po lewej, zaś formacja najbliżej to kolejny górski nos: Sron Tairbh.
Na nos biegnie ścieżka która meandruje licznymi zygzakami, nie pozwalając się zmęczyć. To istotne bo przełęcz pomiędzy tymi dwoma munrosami jest jedną z głębszych jakie tu widzieliśmy.
Loch Lyon:
Po wbiciu się na nos znowu robi się płasko i na mini-plateau szczytowe jest już przyjemny spacer.
Te wysokie w tle to Ben More i Stob Binnein:
Na szczycie już padałam, po całym dniu wchodzenia w upale. A na tej dwu-munrosowej trasie podchodzenia było więcej niż tydzień temu na czwórce. No i czekało nas jeszcze zejście, co do którego nie byliśmy nawet pewni, który wariant wybrać, ale wiadomo było że będzie długie.
Po obczajeniu terenu wybraliśmy zejście bezpośrednio ze szczytu, tak jak dyktuje ukształtowanie terenu, do połączenia z asfaltówką łączącą Glen Lyon z Glen Lochay. Mapka oddaje tę trasę w miarę wiernie. Pomijając iż byliśmy pieruńsko zmęczeni (głównie słońcem i temperaturą), szło się dobrze, ale muszę przestrzec przez jedną rzeczą. Skoro nawet teraz, kiedy mamy w Szkocji falę upałów i w górach jest sucho do tego stopnia że po większości potoków zostały puste koryta, a na tym odcinku było wciąż wilgotno i bagnisto – w bardziej standardowych okolicznościach on może być po prostu nie do przejścia, błoto po kolana jak nie wyżej. Myślę że w innej sytuacji warto byłoby raczej cofnąć się do nosa i stamtąd równolegle do wejścia na pierwszego munro, kombinować w dolinę.
Nasza wersja była o tyle fajna, że ścięliśmy większość porannej ścieżki. Droga z Glen Lyon też się nico dłuży, ale zawsze to coś innego, no i asfalt – niesamowita ulga po usianym ukrytymi dziurami, chlupiącym bagnie.
Bez hardkorów, bez przygód ale klimat był, a i w tyłki trochę dostaliśmy. Nie wiem jak niektórzy dają radę dołączać do tej trasy Ben Challuma.
Pokonaliśmy ok. 21 km.
3000 stop 